Film Echo(e)s geeft stem aan vrouwen die lijden bij de gynaecoloog

Vrouwen die een gynaecoloog bezoeken, hebben al eens het gevoel dat hun zorgen geminimaliseerd worden. De Brusselse Chloé De Bon maakte er de film Echo(e)s over, waarin acht mensen getuigen.

In de film getuigen zeven vrouwen en een man met een verleden als vrouw over wat ze moesten verduren in een medische context. Dat gaat van schampere opmerkingen zoals ‘Afrikaanse vrouwen worden nu eenmaal dik’, over het negeren van geboortewensen tot zware medische problemen door frauduleuze borstimplantaten.

Waarom besloot u de film te maken?
Ik nam zelf tien jaar lang een anticonceptiepil die later van de markt gehaald werd. Dat bezorgde me ernstige hormonale storingen. Op die manier ging ik me interesseren voor het thema en merkte ik hoeveel vrouwen met problemen zaten die gebanaliseerd werden tijdens hun medische opvolging. Ik wou die groep een stem geven en de tongen losmaken.

Waarom is het probleem volgens u zo wijdverbreid?
De zorg voor het vrouwenlichaam is heel lang enkel in de handen van mannen geweest, die nu eenmaal niet in een vrouwenlichaam leven. Dat is de reden waarom de diagnose voor endometriose bijvoorbeeld tussen vijf en zeven jaar duurt. Pijn hoort bij je regels, hoort een vrouw vaak. Maar dat klopt niet. Nu er steeds meer vrouwen arts zijn, veranderen de zaken wel. Daarnaast is er ook een hiërarchische verhouding: de arts weet het beter, waardoor de stem van de patiënte lang niet werd gehoord. Dat fenomeen is breder dan enkel bij vrouwen, maar zij zijn er wel extra vatbaar voor.

In de film getuigen vrouwen van verschillende origines. Zijn mensen met een migratieachtergrond vatbaarder voor de praktijken die u aankaart?
Dat denk ik wel. Nogal wat artsen zijn ervan overtuigd dat er zoiets bestaat als een ‘mediterraan syndroom’. Dat zou erin bestaan dat vrouwen uit het zuiden hun klachten overdrijven. Daarnaast bevinden die vrouwen zich ook vaker in een maatschappelijke positie waarin ze nog minder ernstig worden genomen. Soms komt daar nog een taalbarrière bij.

Echo(e)s wordt nu in de bioscoop vertoond, onder meer in de Kinograph in Flagey. En dan?
Er volgen nog festivals en ik zou de documentaire ook graag in het Nederlands laten ondertitelen. Na de zomer wil ik de film dan ook als pedagogisch instrument aanbieden. Zo kunnen de scholen het debat ook aanwakkeren.